Wat zijn de belangrijkste ontdekkingen?

Eerste expeditie

In 1642 kreeg Abel Tasman van gouverneur-generaal Antonio van Diemen opdracht om het Onbekende Zuidland te verkennen. Met dit land werd een groot continent bedoeld waarvan men dacht dat het het zuidelijke deel van de aarde was. Door de VOC was deze reis naar het Zuidland al eens ondernomen, maar het had niets opgeleverd. Integendeel, de vijandige bewoners van deze gebieden maakten veel slachtoffers onder de bemanningsleden van de VOC. Verder was er ook nog een kostbaar schip vernietigd. Toch wilde de VOC opnieuw een ontdekkingsreis naar het Zuidland ondernemen, omdat men dacht dat er kostbare grondstoffen te vinden waren. Nu was het de beurt aan Abel Tasman.

De reis werd voorbereid in 1641 door Franchoijs Jacobsz Visscher. Franchoijs Jacobsz bepaalde dus de route van de schepen onder leiding van Abel Tasman.

 

De VOC-schepen: Zeehaen en Heemskerk

Op 14 augustus 1642 ging Abel Tasman op ontdekkingsreis met twee schepen: de Zeehaen en de Heemskerk. Abel Tasman had de leiding over beide schepen maar zelf voer hij op de Heemskerk. Ook Visscher voer op dit schip mee, waar hij opperstuurman was. Op het andere schip voer de tekenaar Isaac Gilsemans mee die tekeningen maakte van alles wat ze onderweg tegenkwamen. 

Op de schepen hadden ze voedsel meegenomen voor één jaar. Dit raakte echter al snel op, dus moesten ze een tussenstop maken op het eiland Mauritius. Op dit eiland werd voedsel bijgevuld en werd een schip gerepareerd dat in slechte conditie was.

- Tasmanië

Na 9000 km varen ontdekten ze een eiland. Abel Tasman noemde dit eiland naar zijn opdrachtgever en noemde het Anthoonij van Diemenslandt. Nu heet dit eiland Tasmanië. Op 1 december 1642 gingen Abel en zijn bemanning van boord aan de oostkust van Tasmanië om vers fruit en verse groente te zoeken. In de verte hoorden ze muziek en zagen ze rookpluimen opstijgen, maar de bevolking liet zich niet zien. Er werd een vlag in de grond gezet met het merkteken van de VOC en ze voeren verder naar het oosten.

 

- Nieuw-Zeeland

Op 13 december 1642 kwam een groot land in zicht. Ze zagen als eerste Europeanen de westkust van het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland (nu Okarito). Abel Tasman noemde dit eiland 'Statenland'. Deze naam werd echter een jaar later veranderd naar Nova Zeelandia (Nieuw-Zeeland). Op 18 december gingen ze aan land en maakten ze kennis met de bevolking: de Maori. Bij binnenkomst van de onbekende Europeanen werd er door de Maori op een soort trompet geblazen. Abel Tasman beantwoordde deze groet met trompetsignalen. Helaas voor Abel Tasman waren de Maori niet geïnteresseerd in de textiel die ze mee hadden gebracht, bovendien konden ze elkaar ook niet verstaan. De volgende dag werden vier scheepslieden van de Zeehaen gedood door de Maori. Waarschijnlijk dachten de Maori dat de trompetsignalen van Abel een oorlogsverklaring betekenden. Door dit incident gaf Abel Tasman deze plaats de naam 'Moordenaarsbaai'. Tegenwoordig heet de Moordenaarsbaai 'Golden Bay'. 

 

- Amsterdam

Na een aantal weken varen gingen ze op 21 januari 1643 voor anker bij het eiland Amsterdam. Amsterdam was ook bewoond en en dankzij hun ontmoeting met de Maori was de bemanning van de Heemskerk en de Zeehaen nu op hun hoede. Ze wilden niet nog een keer zoiets meemaken als bij het vorige ontdekte eiland. Gelukkig waren de bewoners van Amsterdam een stuk vriendelijker. Een paar bewoners kwamen op de Nederlandse schepen en zo ontstond er handel tussen deze twee totaal verschillende volkeren. Er werden kokosnoten en bananen geruild voor spijkers; iets wat de inwoners van het eiland nog nooit gezien hadden!

Later kwam de koning van het eiland zich voorstellen aan de Nederlanders. Deze werd hartelijk ontvangen en kreeg een aantal geschenken. Na nog een paar dagen handel drijven, vond Abel Tasman dat er genoeg voedsel aan boord was en voeren ze verder naar een ander eiland: Rotterdam. Hier werd nog water ingeslagen en zo kon de terugreis naar Batavia beginnen.

De terugreis was alleen niet zonder gevaren. Nadat de Zeehaen en de Heemskerk op 1 februari 1643 het eiland Rotterdam verlieten, kwamen Abel Tasman en zijn bemanning in een hevige storm terecht. Door de stuurmanskunst van Abel Tasman ontsnapten ze toch nipt aan deze storm.  Gedurende de hele reis had Abel Tasman maar 15 bemanningsleden verloren.

 

Tweede expeditie naar Nieuw-Guinea
Abel Tasman maakte nog een reis, in 1644. Dit keer voer hij via de zuidkust van Nieuw-Guinea. Zijn opdracht van de VOC was om Nieuw-Guinea te verkennen maar ook om uit te zoeken waarin de Papua bevolking (bewoners van Nieuw-Guinea) graag zouden willen handelen. De Papua bevolking had echter geen enkele belangstelling in de spullen die Abel Tasman mee had genomen.
Een andere opdracht van de VOC was om te ontdekken of Nieuw-Guinea een eiland was of dat het aan Australië vastzat. Abel Tasman heeft langs de hele kust van Australië gevaren en kwam tot de conclusie dat Nieuw-Guinea een los eiland was.
Volgens de VOC was deze reis van Abel Tasman een mislukking omdat hij niet lang genoeg aan land was geweest en geen handelsovereenkomst had gesloten met de Papua bevolking. Gedurende een eeuw zou de reis van Tasman het enige Europese bezoek aan Tasmanië en Nieuw-Zeeland blijven. Australië werd nog wel vaker bezocht, maar meestal bij toeval.

 

Derde expeditie naar Filipijnen
Zijn derde reis maakte hij in 1648 met acht schepen, 900 zeelui en 250 soldaten. Abel Tasman had als doel om bij de Filipijnen de Spaanse zilvervloot uit Mexico te onderscheppen en de kostbaarheden te veroveren. Abel Tasman slaagde er echter niet in om een Spaans galjoen te veroveren. Teleurgesteld trokken de schepen van Abel Tasman langs de Filipijnen waar in het kustgebied alsnog geplunderd werd. 
Na de eerste mislukte opdracht voeren de schepen door naar Ayutthaya om daar hun tweede opdracht te vervullen. Ze moesten de koning van Ayutthaya bijstaan bij een oorlog tegen de vijanden. Daarom nam Abel Tasman ook 250 soldaten mee. De oorlogsplannen van de koning waren echter gewijzigd en de schepen waren niet meer nodig. Daarom keerden ze in 1649 terug in Batavia.
Er werd een aanklacht tegen Abel Tasman ingediend omdat hij zonder vorm van proces een matroos had laten ophangen. Hierdoor moest Abel Tasman een fikse schadevergoeding betalen en was zijn reputatie beschadigd.
In 1652 nam Abel Tasman ontslag bij de VOC. Hij behoorde immers al tot een van de rijkste inwoners van Batavia. De kerk van zijn oorspronkelijke woonplaats (Lutjegast) ontving van de zuinige Abel Tasman een bedrag van 25 gulden.